Top Gear

11 dagen geleden het laatste verslag geschreven in Wanaka en nu in Dunedin aangekomen. Heel wat kilometers gemaakt en veel gezien en beleefd: puzzeling world bezocht in wanaka waar we ns on de rondte hebben gepuzzeld. Kids gezwommen in het meer. Door naar queenstown waar we voor het eerst op een mutjevolle camping hebben gestaan anders dan we gewend waren. Dit zal vaker gebeuren nu de kiwi' s zelf vakantie hebben. In het veld naast de speeltuin landden de hangliders wat er zo mooi uitzag dat ik dat ook wilde doen. Hangliden is met een parachute een berg afrennen en op de luchtstroom naar beneden vliegen.
In de armen van een zeer kundig en gespierd manspersoon dat dan gelukkig wel. Met een stoeltjeslift naar boven, heel eind klimmen en Dennis bellen dat de parachute die ie kon filmen wit was met oranje letters.
( sorry Coco ze hebben geen roze parachute, ja je hebt gelijk hoor dat maakt het een stuk minder leuk..)
Super leuk super mooi super duur en super snel voorbij.
Met een gerust hard kan ik het bungeejumpen achter me laten want dat lijkt me vreselijk eng. Daarna met de kids in een rodel-karretje de berg af via een aangelegd parcours, allemaal gillen in de bochten!
Vanuit Queenstown naar Te Anau gereden en onderweg heeft dennis mij en de meiden gedropt bij de Kingston Flyer, een stoomtrein uit 1899 waarmee we een endje hebben gereden (we moeten toch die kant op) en dennis met de camper ons bij het volgende station weer oppikte. Grappig dat er een korte paniek was dat toen we vertrokken andere reizigers dachten dat het niet klopte dat Dennis achterbleef op het station en begonnen te roepen dat de trein moest stoppen. Coco en Fay heben real life treintje gespeeld en heul veul kaartjes geknipt.
In Te Anau de camping niet afgeweest. Coco en Fay dikke vriendjes met Bruno en Sophie en de halve dag op 'hun kamer' gespeeld ofwel de alkoof waar ze slapen.
Coco en Bruno wilden samen douchen waarbij Coco de gelegenheid nam Bruno te vertellen dat hij een wel heel klein piemeltje heeft. Desondanks hebben ze wel mailadressen uitgewisselt om in Nederland nog eens af te spreken. Na gezelligheid en gezamelijk met de ouders van bruno en sophie pannenkoeken bakken hebben we de tocht naar de gloeiwormen maar overgeslagen (te ver lopen voor de meiden). Op de eerste kerstdag naar de Milford Sound gereden om daar op een ferry een 2 uur durende tocht te maken. We hebben afgelopen 2 weken alleen maar dikke zonneschijn gehad en ook dit was daardoor prachtig. We hadden de vroege boot en deze voor ons zelf zo ongeveer. Meiden in een zwemvest ( mij welbekend, ik woonde daarin als kind) en lullig dat nu juist hetgeen niet mag, keihard blazen op het fluitje, juist het leukste is... De boot stopte vlak voor een rotswand waar zeeleeuwen op lagen deze keer wel duidelijk te zien dus leuk! Daarna, op de terugweg, op veel plekken langs de supermooie route gestopt, onder andere om een foto met ons plastic kerstboompje in de sneeuw te maken, en daardoor duurt die terugtocht een pietsje langer dan heen... Is trouwens zowiezo wel een probleem hier, bij elke bocht denk je: moooi, stoppen en even een kiekje ala de National Geographic schieten. Dat houdt dus behoorlijk op!
Op de terugtocht vanuit Milford langs Te Anau doorgereden met bestemming Manapouri (aan, jawel, het meer van..... Manapouri). Daar op een knusse camping gestaan met niets te beleven behalve een prachtige baai om de hoek. Fantastisch onbewoond eiland-gevoel. Tweede kerstdag begonnen met skypen van alle familieleden, daarna gingen zij naar bed ( daar avond eerste kerstdag) en wij gingen aan het strand van het meer liggen; rare kerst! De dag erna is Dennis vroeg op voor een solo tocht naar de Doubtful Sound. De hele tocht duurde vanuit Manapouri 7 uur, te lang voor de meisjes dus ik een dagje met hen aan de baai gespeeld.
Inmiddels begint de kunstkerstboom van 1meter20 flink te irriteren want hij is veel te groot en staat in de weg maar het staat zo gezellig dus in de gordel op de achterbank nemen we hem weer mee naar de volgende bestemming: curio bay helemaal aan het zuidpuntje van het zuidereiland. Hier heb ik erg naar uitgekeken want veel goeds over gehoord en dan ook de eerste camping die ik gebeld heb een mooi plekkie voor ons vrij te houden. (niet nodig plek genoeg)
Onderweg hierheen werden we van onze roze-reis-bubbel geblazen doordat we een aanrijding hebben gehad met de lokale tokkies van de buurt. (schrik niet-wij zijn ongedeerd) Ah dennis neemt de pen over. Hier komtie: zo daar gaat ie dan, beetje roestig maar hopelijk gaat dat snel over. Tot nu toe had ik nog niet veel behoefte om te schrijven en nu eigenlijk ook niet (maar ja, anders mag ik morgen van suus niet meer mee). Suus geeft me ook wel meteen het hoogtepunt van onze trip tot nu toe om mee te beginnen.... Enyway, doordat we pas tegen drieen in de middag uit Manapouri wegrijden zijn we pas laat aan de zuidkust, in Invercargill gaan we eerst nog ff shopen omdat we in ons hoofd hebben gehaald dat we voor de kids een opblaaszwembad willen hebben. Op alles is korting dus.. Beladen met princessenkleurboeken, schepjes, emmertjes, waterpistolen en een opblaasbad van twee meter doorsnee komen we de winkel weer uit! Daarna gaan we dineren bij de gele M (die zijn hier dun gezaaid dus die kans grijpen we). Daarna is het nog zo'n tachtig km naar Curio Bay en de zon begint onder te gaan. Kronkelige weg langs de kust met een supermooie zonsondergang. We komen bij een splitsing waar, in plaats van voor de hoofdroute, kiezen voor de alternatieve route direct langs de kust ('die kans, met deze zonsondergang krijgen we maar een keer'). Na tien km asfalt verandert de weg ineens in onverhard en we moeten nog tien kilometer. Snelheid terug naar veertig en alle luchtroosters dicht want de camper produceert enorme wolkem stof die we in onze mond kunnen proeven. We passeren een bordje dat aangeeft dat het nog vier km naar Curio Bay is en inmiddels is het kwart voor tien en bijna donker. Dan, ineens, in een bocht naar links en naar beneden komen er twee koplampen snel op ons afgereden. De weg is smal en in beide bermen ligt veel losse steenslag waardoor we allebei eigenlijk meer midden op de 'weg' rijden dan aan de zijkant. Door de aflopende bocht zien we elkaars lichten ook te laat. Ik geef nog een ruk aan mijn stuur om hem te ontwijken en zie zijn auto rechts rakelings langs me heen gaan en hoop een fractie van een seconde dat ik hem gemist heb maar hoor dan rechts achter me een klap en denk: ***!!!
Stoppen, uitstappen, een vloekende en schreeuwende Nieuw Zeelander, daarna nog meer vloekende, schreeuwende en kwade jongens. Grote consternatie, de zilvergrijze auto zit linksvoor helemaal in elkaar en heeft van onze vier-ton truck een kontje gekregen waardoor ie scheef de berm in is gelanceerd. Alle vier de jongens zijn locals en er komt een enorme bierwalm uit de auto (en uit de heren). Het lijkt me slimmer om ze dat niet direct voor de voeten te werpen.. De sfeer is eerst erg opgefokt en twee van de jongens zij erg agressief. De bestuurder koelt zijn frustratie op de toch al beroerd uitziende grijze Honda. Hij blijkt, naast dronken, ook onverzekerd, zonder baan en de auto is van zijn moeder en niet afbetaald... Anyway, Suzanne, onze vredes engel, weet binnen no-time alle aggressie te neutraliseren. Een van de vier heren, die zo bezopen was dat hij nauwelijks meer rechtop kom staan, valt mij en Suus met rood doorlopen ogen na een minuut of tien bijna huilend om de nek, onverstaanbare woorden brabbelend. Uiteindelijk kalmeert de boel iets, duwen we de Honda weer de weg op en staan we een half uur te bedenken wat nu te doen. We staan in de middle of nowhere en de telefoons hebben geen bereik, dus de politie bellen is geen optie. De vier heren en een meisje duiken de Honda in voor overleg en trekken nog maar eens een biertje open. Vervolgens gaan de bestuurder en een vd anderen er van door om ' hun ouders te informeren' ( de benen nemen voordat de politie alcohol kan testen). Bijna drie kwartier na de klap komt een andere local, Nick, op een quad aanrijden. Hij heeft vanuit zijn huis, bijna een km verderop de lichten gezien en komt checken of Alles OK is. Hij neemt mij een beetje apart en zegt dat hij de jongens kent en dat ze vaker, met drank op, problemen veroorzaken in de buurt. Ik neem nog een aantal fotos van de crime-scene en daarna ríjden we samen naar het huis van Nick waar hij en zijn Duitse vrouw Dani ons opvangen en we de politie bellen. De schade aan onze camper valt gelukkig mee, een zij-paneel zit in elkaar. De kids krijgen nog een toast met honing en na nog een half uurtje napraten, rijden we na de lokale campground waar we om een uur s nachts arriveren. Kids in bed en ik twee biertjes, daar was ik inmiddels wel aan toe!
Die nacht wat onrustig geslapen en constant onze near-death ervaring herbeleefd. Ik heb Jeremy Clarkson van Top Gear die nacht onder andere zeker vijf keer uitgelegd hoe alles kon gebeuren......