Maori, vulkanen, sterren en opossum

Die tocht naar de rivendeel plek waar scenes uit the lord of the rings zijn opgenomen waar vorig verslag mee geeindigd hebben we gevonden. Best mooi maar niet speciaal. T was flink zoeken en om de meisjes op de been te houden verzonnen we een compleet elfen verhaal en hebben we nootjes verzamelt als eten voor de elfjes en bij hun huisjes ( die we ook wisten aan te wijzen maar de elfjes net een slaapje deden) neer te leggen. Ze gingen er zo in op dat Coco s nachts halfslapend vroeg of de elfjes nu haar nooitjes hadden gevonden. Met gemengde gevoelens over ons bedrog besluiten den en ik dat de elfjes alleen maar hier in Kaitoke national park voorkomen..

Dennis schrijft: : We kwamen zaterdag de 27e januari tegen zevenen savonds aan op de campsite in Whakapapa. Eerst, in het avondlicht de vulkanen Ruapehu, Ngauruhu en Tongariro en dan, plots als je een hoek om gaat zie je,  met als achtergrond de indrukwekkend besneeuwde Ruapehu vulkaan,  ineens het super kitsch hotel Chateau Tongariro opdoemen.. Wel even schrikken maar het blijkt geen recente Disney vondst te zijn maar al 82 jaar oud en een Nieuw Zeelands icoon. Ik zou het niet verzinnen  maar de Kiwi's zijn er trots op. De receptie van de campsite is al gesloten en we moeten  maar een plaatsje zoeken en ons de volgende dag melden. De hele camping staat in het teken van de Tongariro Alpine Crossing en we lezen op een plakaatje in de keuken dat voor morgen alle vervoer naar de vulkanen op ' hold' is gezet vanwege het voorspelde slechte weer. Wij denken nog, 'dat zullen we morgen dan wel zien' en ik zet vroeg de wekker om op pad te gaan. De volgende ochtend schiet ik in mn kleren en loop naar de ingang van de camping en daar blijkt inderdaad alle vervoer afgelast. Damn.., terug naar de camper waar iedereen nog in diepe slaap is. Toch maar terug naar Whanganui want met de kids op een regenachtige camping waar niets te doen is is ook geen optie. Voor achten zijn we al weer van de camping af, ik besluit dat betalen voor zo'n kort verblijf eigenlijk niet nodig is...
Weer terug naar Whanganui. Eerst met Coco en Fay naar de lokale speeltuin. Daarna gaan we naar de VCC rally open dag. Eigelijk had ik daar natuurlijk al wel veel eerder naar toe gewild: 700 vintage auto's bij elkaar op een paardenracebaan. Ik ga samenmet Coco de auto's bekijken en probeer haar uit te leggen welke auto's zo bijzonder zijn en waarom. Op die paardenracebaan wordt ik ook opnieuw verliefd op, gekleed in rood en met prachtige lijnen, een Packard Super 8 uit 1934. 
Eerst probeer ik ons verblijf nog te rekken met een ijsje maar na een uur wordt Coco gered door een opkomende regenbui en gaan we terug naar de camper. 
We wippen nog even the Warehouse binnen en ik kopen een paar loopschoenen die in 2003 vast heel hip waren... 
Later weer op weg naar Tongariro, wel raar, dezelfde weg voor de derde keer rijden. Inmiddels is het donker en slapen de meiden boven in de alkoof.  Suus en ik rijden gezellig samen de nacht in. 
Ik heb me dus al een tijd afgevraagd hoe het toch kan dat overal, en dan bedoel ik dus echt overal, van die pluizige diertjes platgereden op straat liggen in NZ. In de meeste gevallen betreft het een Possum, oftewel Opossum. Blijkbaar is dat een dier dat hier door de Paheka's / blanken is geintroduceerd en een plaag is voor de inheemse vogels omdat het de nesten leegrooft. De enige goede possum is dus een dode possum en dus zijn die pluizige hoopjes op de weg niet zo erg.. Maar je ziet ze dus overal waardoor je je afvraagt of die possums misschien niet zo snugger zijn of dat ze misschien niet zo hard kunnen rennen. Nou, hard rennen kunnen ze dus wel want als we een bocht omkomen zien we ineens in de bundel van ons licht een dier de weg op rennen. Ik stuur nog een beetje naar links waardoor het beest, ter grootte van een flinke kat en met een volle donsstaart, de voorwielen net mist. Een fractie van een seconde denk ik dat het goed gaat maar dan hoor ik 'boenk' en veer ik licht uit mijn stoel. Suus reageerd geschokt en ik denk nuchter 'die is dood'. De rest van de rit hebben we nog veel lol om possums en hun suicidale neigingen en denken we er om de 10 meter weer 1 te zien.
's Avonds tegen elven komen we aan op een DOC campsite in het Tongariro park. De meiden gaan snel slapen. We lopen nog even maar buiten en de nacht is wolkenloos. Wat dat betekent ver van de bewoonde wereld op 1000 meter hoogte kun je je misschien voorstellen: waanzinnig veel sterren, de melkweg als een sterk verlichte snelweg aan de hemel en koud! Eigenlijk is dit de eerste nacht in Nieuw Zeeland dat ik zo'n mooie sterrehemel zie en denk direct: waar is het zuiderkruis? Met een compasje dat we van Jenny en Leon meekregen (bedankt nog, dus zeer handig!) kan ik nog ongeveer het zuiden peilen en vind ook vier sterren waarvan ik vermoed dat het het zuiderkruis is, maar balen dat ik het niet zeker weet. Maar de i-store biedt uitkomst en voor 1,58 euro download ik ter plekke de sterrehemel app die uitsluitsel biedt: inderdaad  het zuiderkruis en gelukkig geen piekerende gedachten vannacht. Daarnaast zie ik ook nog twee heldere grote vlekken naast de melkweg. Dat blijken volgens mijn nieuwste aanwinst de grote en kleine Magelhaan wolken te zijn (wiki maar) die je vanuit Nederland toch maar mooi nooit kunt zien, toch lekker meegenomen! 
Daarna lekker slapen! Maarook naar een paar uurtjes weer wakker van de kou dus! Blijken we een van de dakluiken open te hebben laten staan en binnen is het dus net zo koud als buiten, rond het vriespunt! De kinderen nog extra ingepakt en zelf een paar extra dekbedden uit de kast getrokken.
De volgende dag, 23 jan., gaat mijn wekker vroeg en loop ik naar het vertrekpunt van de schuttle busjes. Brrr wat is het koud, gelukkig gaan de busjes rijen, wel zegt de chauffeur dat het boven op de vulkaan erg waait en een gevoelstemperatuur is van min 16 graden.. Ik koop een paar handschoentjes bij hem en hoop er het beste van. 
Ik ga vandaag dus de Tongariro Alpine Crossing lopen die wordt aangeprezen als de mooiste 1 dag track van NZ en een van de mooiste van de wereld. Belofte maakt schuld dus de verwachtingen zijn hoog gespannen! Wat kan ik er van zeggen? Ik zou het jullie gunnen om zelf te komen kijken! Absoluut een van de hoogte punten van mijn reis, lopend tussen twee actieve vulkanen door, door meerdere kraters, uiteindelijk, na een kilometer klimmen op de top van de Tongaririo vulkaan, een vers laagje sneeuw van de afgelopen nacht op de toppen van de twee naastgelegen vulkanen, prachtig! 
Een uur of zeven naar vertrek aan de andere kant van de vulkanen weer afgedaald en door het busje opgepikt en weer op de Whakapapa campsite afgezet waar Suzanne en de kids nieuwschierig wachten op de verhalen en ik een koud biertje opentrek!
De volgende dag, de 24e jan doen we het omgekeerde parcours, dar heb je als je met kleine kinderen reist. Suzanne gaat de Alpine Crossing lopen en ik vermaak de kids. Gelukkig voor Suzanne is het de voorafgaande nacht minder koud! We pikken Suzanne halverwege de middag op, ze krijgt een voetbadje en een frisse Cola en we sturen de camper richting Taupo, het prachtige Tongariro park met zijn vorstelijke vulkanen achter ons latend.

Suus schrijft: in taupo staan we op een gratis campsite aan een rivier en de volgende ochtend vertrekken we naar rotorua. We merken met de lonely planet op schoot op dat we langs de lady nox geiser rijden en slaan af om net te laat te zijn voor het ' aan gaan' van de geiser. Deze spuit ook uit  zichzelf 1 keer per dag maar met behulp van een beetje organisch zeep om 10.15 uur precies.
We bewonderen het stomende gevaarte. We rijden verder en zijn verrast door de stoompluimen die we her en der de grond uit zien komen.
Coco is deze vakantie 1001 vragen gaan stellen. Uiteenlopend van " waarom draagt een hond geen onderbroek?" alsook vandaag van iets snuggere aard " wat is er onder de grond waardoor we die rook zien"
We stoppen bij een kleine 'door de aarde verwarmde waterbron, inclusief waterval, om een duik te nemen. We geven onszelf een super massage door onder de waterval te staan en voelen ons erna als herboren.
In rotorua eten we de heerlijkste risoto ooit en staan we op een camping om een wasje of 5 te draaien. De dag erna bezoeken we een park om de hoek waar we ' geothermische activiteit" bekijken. En ruiken!: stank van zwavel/ rotte eieren.
Een deel van het park blijkt afgesloten en we gruwelen bij het verhaal dat er die nacht in het park iemand is vermoord.. Brrrr!
We rijden naar een knusse camping buiten rotorua en maken een tochtje met een roeibootje. Een Netje  mee om visjes te vangen maar omdat dit niet  lukt en dennis zijn dochters niet wil teleurstellen zet hij, onder gejuich van de meisjes, en geprotesteer van mij, zijn zinnen op het vangen van een eend!
" maar dan wel alleen stoute jongens eenden" stelt Coco voor.
Gelukkig zijn die veel sneller dan wij..
De dag erna bezoeken we met gemengde gevoelens ( te toeristisch) een maori dorp Whakarewarewa. Het blijkt boven verwachting leuk ookal weten we heus wel dat er haast geen maori meer te vinden is die nog zijn maaltje kookt in een Hangi, een oven onder de grond.
De voorstelling met Traditionele dans en zang was erg leuk gedaan. Het op de eerste rij zitten met en 2 jarige terwijl een halfblote kerel zijn tong uitsteekt en met zijn ogen rolt was een wat minder goed plan..
We rijden door naar de oost kust, bay of plenty naar Wakatane waar we de camper bij het strand parkeren. Genieten van de meisjes die dolblij over het strand rennen terwijl de zon ondergaat.
De volgende ochtend word ik uitgezwaaid bij de boot die naar white sland, een actieve vulkaan, gaat. Na anderhalf uur op de boeg uitwaaien zet een  rubber bootje mij met  10 anderen en een gids af op white island.  Helmpje op, gasmasker om, en onder de indruk raken van een rokend, pruttelende, kleurrijk landschap.
Op de terugtocht zwemmen dolfijnen mee met de boot en kijk ik mn oogjes uit.
In de haven aan de kade omhels ik blij mn clupje weer. We overnachten op een, wat we niet gewens zijn, mutje volle camping want het is maandag Ackland day, een nationale feestdag, dus een lang weekend vrij voor de kiwi's, dus iedereen uit camperen.
De volgende ochtend parkeren we aan de rivier en zwaaien we naar dennis die langs komt varen opweg naar White Island. De meisjes bouwen van klei een taart voor opa Frank die vandaag jarig is. We maken er een foto van en mailen die aan opa. Ik raak met en local aan de praat die in geuren en kleuren verteld over zijn bezoek aan white island met eigen bootje en er toen een kleine uitbarsting was. Hij laat me de littekens op zijn arm zien, verteld dat zijn boot deels was gesmolten, hij in de krant heeft gestaan en erna een brief van de eigenaar van white island kreeg dat hij hen 700 dollar schuldig was want niets te zoeken had op zijn eiland! . De man had aan mij een goeie want mij kan je alles wijsmaken..
Met Coco stuur ik haar klas en vriendje dennis een mail met foto's. Met dennis heeft ze mailcontact waarin dennis haar al heeft laten weten haar te missen en lief en zacht (!!?) te vinden. En andersom wil coco weer met dennis trouwen. ( its in the name !)
Bij Coco is een interesse ontstaan in welk dier er op haar bord ligt, en het een jongen of meisje is? En waar zijn / haar moeder dan is? Je zou er spontaan weer vegetarier van worden.
Waar we voorheen nog uitlegde dat ze heus allen door ouderdom het hoekje omgingen, gebruiken we nu de termen doodschieten, hoofd afsnijden en fijnhakken, wat ze net zo prima blijken te handelen en wat fay samenvat als " dieren doodspietsen"